Na de verhuizing: ik blog hier nu verder
Ik blog hier nu verder op mijn eigen site Dieren-verhalen van Inge Dijks
© http://www.vanuitjezelf.org
Met verbazing kijk ik naar Gabbertje en Dolly; ze zitten samen achter de stoel bij het gordijn, dicht tegen elkaar aan, een beetje zoals een Jing en Yang plaatje. Ze hebben de hele kamer tot hun beschikking en ze kunnen… Verder lezen →
Ik ken de Achilleshiel van Fluffie, mijn Voskonijn. Ik ga hier niet onthullen hoe ik daar achter ben gekomen, dat zou niet netjes zijn. Maar omdát ik het nou eenmaal weet zet ik het wel in voor relatiebeheer: Zonnebloempitten. Maar… Verder lezen →
Ik zie er tegenop om te vertellen over het afscheid van mijn Rexdwerg Milou. 6 weken daarvoor was Don Carlos gestorven, de Argentijnse Criollo van mijn man. Don Carlos was Argentijnse import, en we kregen hem in handen als een… Verder lezen →
Niet lang nadat ik ontdekte dat 1 oogje van Milou uitpuilde ging het mis. Op haar hoofdje ontstond een frommel. Haar te bolle oogje leek niet meer helemaal dicht te kunnen. Ik wilde naar een dierenarts met veel ervaring. Ik belde met… Verder lezen →
Ik liet haar trots aan Lydia zien, een kennis die ook van dieren houdt en even iets kwam ophalen. Kijk, dat is ze nou, Milou. Milou is een Rexdwerg met dalmatiër stippen. Ze was al oud, ze hoefde geen nestjes meer,… Verder lezen →
Eigenlijk ben ik een beetje bang voor konijnen; ze krabben als idioten. Je blote onderarmen of je hals schaamteloos onder de krassen, vuurrood, gezwollen en lang zichtbaar. Het zijn beslist geen doetjes. Ze kunnen je aanvallen, en ze waarschuwen niet…. Verder lezen →
Om in het lunchcafé van het tuincentrum te komen moet je langs de dieren-afdeling. Elk dier heeft zijn eigen gang met schappen. Overal verschillende soorten en maten riemen en riempjes, tuigjes en halsbandjes. Ook voor dieren waarvoor je geen tuigje of… Verder lezen →
© 2024 Dieren-verhalen
— Omhoog ↑
Recente reacties