Ik zie er tegenop om te vertellen over het afscheid van mijn Rexdwerg Milou.

6 weken daarvoor was Don Carlos gestorven, de Argentijnse Criollo van mijn man. Don Carlos was Argentijnse import, en we kregen hem in handen als een zwaar getraumatiseerd en superbraaf paard. We namen hem over van Eva, die hem al een heel eind had kunnen helpen; ik laat hem met rust, hij moet het zelf doen, zei ze.

Het duurde 2 jaar voordat hij de moed had om ergens van te schrikken. In het boek Paardentypes van Eric Laarakker wordt gerept over paarden die zich terug trekken in zichzelf, in een soort innerlijke stalen kerker  Ze doen wat moet, zonder vreugde, hun ziel doet niet meer mee. Hij was onvoorstelbaar trouw en plichtsgetrouw. Nanda van Gestel, die paarden kan readen zei eens over hem: dit paard moet je tegen zichzelf beschermen. Dat was waar.

Don Carlos was niet alleen in zijn ziel beschadigd, ook zijn gezondheid had onherstelbare schade opgelopen. Hij had zomereczeem, hield vocht vast onder zijn buik, en een van zijn achterbenen was chronisch ziek.
Hij was steeds slomer geworden en hij leek mijn man te missen, die hem door de beroerte die hij had gehad, niet meer kon bezoeken en die ook emotioneel geen verbinding meer met hem maakte.

Een half jaar voor we hem moesten laten inslapen kwam er verandering: mijn man maakte weer contact met Don Carlos en ik deed een stap terug: Don Carlos viel weer onder de verantwoordelijkheid van mijn man..
Maar toen begon Don Carlos te zwabberen op zijn benen, en hij vergat zijn eten te kauwen, liet het zo weer uit zijn mond vallen.
De dierenarts constateerde dat Carlos een extreem ernstige vorm van Cushing had. Ze schreef medicijnen voor die hij dagelijks moest hebben.

Misschien was dit wel een van de keerpunten voor mijn man die zijn eigen ziekte niet kon aanvaarden.
Hij reed elke morgen naar Carlos, gaf hem de pillen en zette hem buiten.
Ik bleef op afstand, blij dat mijn man weer in beweging kwam en weer een doel had.

Don Carlos stierf rustig. Hij legde zijn hoofd op het gras en ik voelde een golf van vreugde van hem afkomen: eindelijk vrij.

Ik wilde afscheid nemen en hem bedanken voor zijn leven en zijn vriendschap. Ik zocht schoorvoetend contact, schaamde me dat ik me die laatste weken voor hem had afgesloten.
Hij kwam nog een keer uit zijn schuilplaats. Opende nog een keer zijn hart en ziel voor mij:
Dat was jij helemaal niet. Dat was ik, zei hij.

Don Carlos, wachtend op Hoeke Jan.

De dood van Milou, enkele weken later was totaal anders.

http://www.paardenfluisteraar.com/Welcome.html

http://www.holistischdierenarts.nl/eric-laarakker/