Eigenlijk ben ik een beetje bang voor konijnen; ze krabben als idioten. Je blote onderarmen of je hals schaamteloos onder de krassen, vuurrood, gezwollen en lang zichtbaar. Het zijn beslist geen doetjes. Ze kunnen je aanvallen, en ze waarschuwen niet. Tenminste, zo keek ik er toen nog tegen aan. Trouwens, heb je die video al gezien? waarin een konijn een slang aanvalt? dus.

Ik was een hondenmens. Verwend met een overvloed aan informatie over uiterlijk, karakter en gedrag van honden.
Als tiener heb ik voor de lol alle rassen uit Toepoels hondenencyclopedie uit mijn hoofd geleerd. Ik werd hondentrainer, en jaren later ging zelfs Cesar Millan er in als koek. Ik heb mijn jongere zelf deze fase overigens inmiddels wel vergeven.

Ik ging dus welgemoed op zoek naar info over mijn Voskonijn. Beginnend bij -juist ja- ras-verenigingen. Ik kwam uit bij zogenaamde Kleindierenverenigingen. Ik belde met een paar, en na een: Is het een echt Voskonijn, weet u dat zeker, heeft ze dan een tatoeage? werd me steevast de suggestie gedaan om met haar te gaan fokken.

Het zou me nog vaak gebeuren dat mijn vragen over karakter leidden tot praatjes over fokken, bouw en vachtkleur. Het Voskonijn was ontwikkeld om er bont van te maken. Voskonijn, een ambitieuze verwijzing naar het oorspronkelijke idee.
Voorlopig gaf ik het op, het zoeken naar informatie.
Er zat immers een konijn op de bank.

Ik begon haar kunstjes te leren.
Al snel dacht Fluffie dat “hier” betekende: ga naar Inge, eet een zonnebloempit en ga dan weer naar je uitgangspunt terug. Ze gedroeg zich als een Border Collie.

Ik tilde haar op met behulp van een plastic bakje. Ze krabde, gromde en beet nooit.

Fluffie op de bank.

https://youtu.be/_d9nrSKlQ-s

https://nl.wikipedia.org/wiki/Voskonijn

http://www.bunnybunch.nl/informatie/konijnenras-voskonijn/